نقدی روش شناختی ش6(آناتومی یک استدلال و دو مغالطه) 

بسم الله الرحمن الرحیم

اللهم اهدنا لما اختلف فیه من الحق باذنک انک تهدی من تشاء الی صراط مستقیم اللهم صل علی محمد و آل محمد

گفتار یکم:چرایی اهتمام این قلم به مغالطه نه به خود احتمالات

"شما می گویید از کاربرد صحیح عقل استفاده کنم و نظر من را مغالطه می دانید و وجه مغالطه را هم این می دانید که از عقل استفاده ی صحیح نکرده ام و می گویید باید قیاس منطقی انجام دهم اما همه ی اینها شرح صورت مشکل شما با دیدگاه من است نه خود دلایل آن  !   "

دوست گرامی من، مشکل در اصل روش برخورد با یک حکم شرعی و شیوه استدلال شما است لذا نقد وارد بر شما یک نقد روش شناختی است که استدلال شما را با چالش مغالطه مواجه ساخته  و شما باید از این انتقاد بزرگ جواب دهید(که در این شماره بیشتر توضیح خواهم داد).

از این روی اگر من وارد در تحلیل چهار احتمال نمی شوم  )ترس،نشانه،نشانه های بزرگ، شکر گذاری،آیه بودن  (   از برای این است که تحلیل های شما در این چهار احتمال چه درست باشد و چه غلط [1]،وجوب نماز آیات را مخالف با درک عقل قطعی اثبات نمی کند(در این شماره بیشتر توضیح خواهم داد).

از این روی نقد ما روش شناختی است و این پاشنه آشیل و چشم اسفندیار استدلال شما است.

گفتار دوم:بیان دو جور مغالطه در استدلال آقای فارغی

استدلال آقای فارغی را به هر صورت که در غالب منطقی بریزیم دو مغالطه خودش را نشان می دهد.

صورت یکم:توضیح مغالطه ای که از پیش بر آن تاکید داشتیم.

مبحث یکم: یاد آوری مغالطه عدم رعایت شرایط حد وسط درقیاس 

منطق دانان به حق  گفته اند در یک قیاس محور و مدار اصلی همان حد وسط است و کوچکترین اخلال در آن موجب اخلال در کل قیاس خواهد شد.

حد وسط دارای دو شرط اساسی است:

شرط اول این است که حد وسط در هر مقدمه به یک معنا باشد.

 شرط دوم این است که حد وسط در هر دو مقدمه بطور کامل تکرار شود.

عدم رعایت شرط اول موجب ارتکاب مغالطه اشتراک لفظی و عدم رعایت شرط دوم موجب مغالطه عدم تکرار حد وسط است.

مثال 1 ـ عدم رعایت شرط اول : آرش شیر است.شیر حیوان درنده است،پس آرش حیوان درنده است.

مثال 2 ـ عدم رعایت شرط دوم : دیوار دارای موش است.موش دارای گوش است،پس دیوار دارای گوش است.

مبحث دوم: تطبیق مغالطه عدم رعایت شرایط حد وسط درقیاس بر استدلال آقای فارغی

مقدمه اول: ملاک وجوب نماز آیات را عقل نمی داند-هر آنچه به عنوان ملاک مطرح می شود را ملاک نمیداند و هرچه سعی می کند ملاکی نمی یابد- 

مقدمه دوم:هرچه با حکم قطعی عقل در تعارض باشد از شرع نیست.   .

نتیجه:وجوب نماز آیات از شرع نیست.  .

وجه مغالطه 

وجه مغالطه آن است که حد وسط در مقدمه اول«عقل نمی داند» با حد وسط در مقدمه دوم«عقل تعارض میداند» یکی نیست.

برای توضیح این مهم به نوشتار قبلی ما با عنوان تصریحی بر وجه مغالطه رجوع فرمایید.  .

صورت دوم:توضیح بعدی جدید از مغالطه استدلال

مبحث یکم:یاد آوری مغالطه تغییر موضوع

موضوع در مقدمه اول استدلال  باید در نتیجه محفوظ بماند و تغییر آن در نتیجه موجب می شود که نتیجه قیاس به طور اشتباه اخذ شود.

مثال مغالطه:

مقدمه یکم: سرعت بالای اتومبیل خطرزا است.

مقدمه دوم: هر آنچه خطر زا است باید از آن پرهیز کرد.

نتیجه:از اتومبیل باید پرهیز کرد.

سریعا انسان متوجه می شود که نتیجه گیری غلط است و موضع کاملا در نتیجه منعکس نشده است بلکه باید گفت از سرعت بالای اتومبیل باید پرهیز کرد.

مبحث دوم:تطبیق مغالطه تغییر موضع بر استدلال آقای فارغی

در این مقام استدلال  دوست خودم را با چشم پوشی از مغالطه اول ،طوری تقریر می کنم که از آن رهیده شود ولی باز از دست مغالطهتغییر موضوع امان نمی یابد.

مدعای آقای فارغی: نماز آیات واجب نیست.

استدلال آقای فارغی:

مقدمه اول:احتمال های چهارگانه[2] ملاک بودن وجوب نماز آیات مورد قبول درک قطعی عقل نیست.

مقدمه دوم: هر آنچه که مورد قبول درک قطعی عقل نباشد از شرع نیست.  

نتیجه :وجوب نماز آیات از شرع نیست. 

وجه مغالطه

وجه مغالطه آن است که موضع مقدمه اول در مقام نتیجه تغییر کرده است نتیجه باید باشد: احتمال های چهارگانه ملاک بودن وجوب نماز آیات از شرع نیست. نه اینکه نماز آیات در شرع نیست.دقت شود.

گفتار سوم:جواب از اشکالی خودکش

آقای فارغی برای رهایی از اشکالِ نا توانی عقل برای درک ملاک های احکام شرعی به سخنی اینچنینی پناه آورده اند:

"گفته ام هرچه که در مورد نماز آیات گفته شده رد کرده ام که اگر غیر از این باشد می دانم که با این سوال مواجه می شوم:« شاید احتمالات دیگر برای وجوب این نماز باشد که تو آنها را نیافته ای»"

جواب از این سخن کار بسیار ساده ای است پس شما تمام آنچه گفته شده را رد کرده اید پس آنچه گفته نشده را رد نکرده اید پس باز با این احتمال مواجه می شوید که « شاید احتمالات دیگر برای وجوب این نماز باشد که تو آنها را نیافته ای»" پس به دامان آنچه از آن فرار می کردی افتاده ای.

ایشان در عبارتی پا فراتر نهاده اند و فرموده اند:

بلکه من منطقاً ثابت کردم که احتمالاتی جز این نمی تواند باشد

سوال من آن است که شما کجا این مدعا را به اثبات رسانده اید؟!!!

شما باید کاری کنی که ما دیگر نتوانیم بگوییم شاید احتمالات دیگر....

وانگهی این کار میسر نیست چون عقل احاطه علمی به تمام مصالح و مفاسد ندارد.برای توضیح این مهم به پاسخی بر پاسخ مراجعه شود.

گفتار چهارم: بررسی برخی جملات دوستمان

یک: آقای فرغانی فرموده اند:

البته که عدم وجدان ملاک حکم را دال بر تنافی با حکم عقل می دانم! عیب آن چیست؟  ! 

دوست من،برادرم این سخن عیب بزرگی دارد و آن این است که عدم وجدان ملاک  دال بر عدم وجود ملاک نیست و این از احکام قطعی عقل است .

دو:فرموده اند:

"شما با این استدلال می توانید میلیون ها چیز را واجب کنید و بعد هر کس گفت چرا اینها را واجب کرده اید بگویید که شما نمی توانید حکم آن را کشف کنید  !  "

پاسخ:ما با آن گفتار درصدد واجب کردن چیزی نبودیم بلکه در صدد روشن کردن مغالطه شما بودیم دلیل وجوب نماز آیات روایات معتبر آن است.

سه:ایشان فرموده اند:

"آیا شما ابتدا اثبات کرده اید که نماز آیات یک امر ایجابی یا سلبی است سپس این را می گویید که من بین این امور مغالطه کرده ام؟! من نیز همین را به شما می گویم و آن اینکه شما نمی دانید که این نماز آیات به قول شما ایجابی است یا سلبی  !  "

پاسخ:مراد از ایجابی یعنی درک قطعی عقل به خلاف حکم و مراد از سلبی یعنی عدم توان عقل برای کشف ملاک

سخن آخر

دوست گرامی اهل گلایه کردن و گیردادن به تک تک نسبت هایی[3] که به بنده می دهید نیستم چون آنها فقط ما را دچار حاشیه می کند و جنبه شخصی پیدا می کند و از تمر کز ما بر مباحث علمی می کاهد اما از گذر کردن از یک سخن را جفا می دانم

آنجا که شما فرموده اید: "شما در اولین مناظرات که ثبت است جایگاهی برای عقل قائل نمی شدید "

یک مورد تنها یک مورد بیاورید ما بنده برای عقل قطعی جایگاهی قائل نشدم آن چه مراد بنده است آن است که آنچه شما مصداق (هر آنچه عقل قطعی رد کند از شرع نیست و...) می دانید مصداق آن نیست.

والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته

سید مرتضی حسینی کمال آبادی

19/9/91 

نقدی روش شناختی ش5

اللهم اهدنا لما اختلف فیه من الحق باذنک انک تهدی من تشاء الی صراط مستقیم اللهم صل علی محمد و آل محمد

مقدمه

جای شگفتی بسیار است که بارها از کاربرد صحیح و ناصحیح عقل در برخورد با نصوص شرعی سخن گفتیم و استدلال آقای فارغی را هم مغالطه دانستیم و وجه مغالطه را هم بیان کردیم و آن را در غالب قیاس منطقی هم بیان کردیم اما با این وجود ایشان به جای آنکه از مغالطه جواب بدهد جمله ای بس عجیب می گوید و آن اینکه :شما باز هم در این نوشتار اشاره نکردید که مشکل استدلال من چیست .

دوست گرامی مشکل استدلال شما مغالطه بین یک امر وجودی و یک امر عدمی است که شرح آن گذشت شما از مغالطه جواب ندادید و گرنه مشکل استدلال شما را  بسان خورشید در وسط آسمان به تصویر کشیدم.

خود را خسته آن نکنید تا  آن چه مورد وفاق هر دوی ما است را توضیح بدهید.

بنده و شما هر دو قبول داریم که هر آنچه مخالف حکم قطعی عقل باشد از وحی نیست لذا پاراگراف ها وقت صرف نموده اید تا مرا مخالف این قاعده نشان دهید اما سعی بی خود نموده اید .

سخن بر سر آن است که آنچه شما مصداق این قاعده دانسته اید؛مصداق آن نیست و عدم وجدان ملاک حکم را دال بر تنافی با حکم عقل دانسته اید.

لذا شما از مغالطه بین امر وجودی و عدمی جواب دهید و تفکر خود را بر آن متمرکز بفرمایید. لذا ما هنوز جواب مغالطه را نشنیده ایم.

اما با توجه به عبارت نخست شما که حاکی ازآن است که به مراد من نرسیده اید آنجه که گفته اید: 

"ماحصل بحث شما به این ختم می شود که اگر من بتوانم اثبات کنم نماز آیات ، جزو دستوراتی است که می توان آن را به حیطه ی عقل وارد ساخت و در آنجا وحوب آن اثبات نشود ، پس دیدگاه من درست است. هرچند که من پیشتر این کار را انجام داده و توضیحات آن را نیز بیان کردم اما در اینجا توضیحاتی اضافه نیز می دهم." 

دوست گرامی ما حصل سخن آن نیست، ماحصل آن است که  نتبجه استدلال شما رد احتمالاتی است که به عنوان ملاک وضع قانون ملاک وجوب نماز آیات مطرح شده نه رد وجوب نماز آیات .

از این روی   گفتگو  را در چند گفتار ادامه می دهم باشد که خداوند در رساندن من شما به حقیقت عنایتی کند تا به مباحث دیگر هم برسیم بحق محمد و آله الاطهار

گفتار یکم :تفاوت علت وضع یک قانون  با حکمت های آن قانون

علت وضع یک قانون یعنی امری که قانونگذار(خداوند)سرنوشت آن قانون را با آن حکم پیوند زده است و ملاک وضع و ماندگاری آن قانون است و اگر آن علت نباشد دیگر قانون و حکمی هم نخواهد بود مانند:مست کننده بودن شراب(خمر) که در روایات علت حرمت آشانیدن آن معرفی شده است.به چنین علتی مناط یا ملاک قانون گفته میشود.

حکمت های یک قانون: یعنی گاه بر وضع یک قانون مصلحت ها در وجوب و یا استحباب است و یا مفسده ها در کراهت و حرمت است اما آنها علت اصلی وضع یک قانون نیستند. مثلا یکی از حکمت های تحریم زنا جلوگیری از اختلاط  انساب است و یا یکی از حکمت های تحریم قتل جلوگیری از نابود شدن نفوس است.

نتبجه آن است که1- به معنی خاص ملاک در گفتگو هایمان دقت کنیم .

2-پیوند زدن وجود یا عدم حکم به حکمت ها نا رواست چون آنها گاه با حکم هستند و گاه با حکم نیستند بر خلاف علت و مناط و ملاک یک قانون

گفتار دوم:تفاوت ملاکی بیان شده از طرف قانونگذار با احتمالات عقلی

 ملاک هایی (به معنی خاصی که بیان شد)که برای قوانین شرعی بیان می شود از دو صورت خارج نیست:

1-خداوند و یا مبینان قوانین او   آن را به عنوان ملاک  و فلسفه اصلی جعل حکم بیان فرموده اند:

حال اگر ملاک و فلسفه اصلی وضع  قانونی  را فرموده باشند ولی با عقل قطعی در تنافی است اینجا عقل کشف می کند که انتساب این سخن به خداوند کذب است و آن ملاک آن قانون نیست. و گاه نفس جعل قانونی با عقل قطعی در تنافی است مثلا عین ظلم است و.. که در آنجه دیگر آن قانون از وحی نیست.

2- احتمالاتی است که عقل می دهد.

حال اگر حکمی از راه صحیح به ما رسید و عقل ما احتمالاتی در ملاک آن داد و پس از واکاوی آن احتمالات هیچ کدام را به عنوان فلسفه جعل حکم قبول نکرد نتیجه آن می شود که:

این ملاک ها یی که من احتمال دادم ملاک این حکم نیست و عقل نتوانست ملاک جعل آن حکم را کشف کند نه آنکه عقل حکم کرد که آن قانون خلاف درک عقل است (اینجا برنگاه مغالطه شما است)

چهار احتمالی که شما به عنوان ملاک وجوب نماز آیات بیان نموده اید که عبارتند از (ترس،نشانه،نشانه های بزرگ، شکر گذاری،آیه بودن) از قسم دوم است شاهد آن سخن خود شما در استدلال و پاسخ شما 4 است که فرموده ای:اثبات کردم محال است نماز آیات به این دلایل واحب شده باشد ،

  مفاد سخن شما محال بودن ملاک بودن این احتمال ذهنی و ناتوانی عقل بر ادراک مناط است ولی نتیجه شما حکم عقل به تنافی است و این مغالطه ات بین یک امر ایجابی و سلبی.

با این توضیح نتیجه صحیح استدلال  شما می شود رد ملاک بودن ملاک های احتمالی وجوب تماز آیات نه رد وجوب نماز آیات مطلب سختی نست توجه بفرمایید.

گفتار سوم: محدودیت حوزه  عقل و نقد اندیشه اکتفاء به عقل

بهترین دلیل بر محدودیت حوزه عقل پس از وجدان،محدودیت علم او است به مصالح و مفاسد می باشد عقل اگر این گستردگی در اداک مصالح و مفاسد را داشت خود زمام قانونگذاری را بر عهده می گرفت دیگر نیازی به قانونگذاری خداوند نبود (برای شرح این موضوع به گفتار اول بنده در گفتگو با آقای فارغی رجوع شود).

روی این حساب دوباره قسمتی از نوشته آقای فارغی را می خوانیم:

"شما می گویید که عقل در جاهایی قلم خود را به زمین می گذارد! در گزاره های منطقی ما چیزی به نام نه عقلی نه غیر عقلی نداریم و هیچ گزاره ای نیست مگر اینکه یا عقلانی است یا ضد عقلانی پس اگر در جایی قلم عقل را بر زمین گذاشتیم ، یعنی مرتکب ضدعقلانیت شده ایم!"

آیا این گفتار  فوق در صدد آن است که عقل ما تمام مصالح و مفاسد را می داند؟ اگر اینچنین است که سخنی خلاف وجدان است و لازمه آن نفی ضرورت قانونگذاری خداوند و نفی شریعت است.

آیا گفتار فوق در صدد آن است که در آن جاهایی که ما تعبد داریم و ملاک قانون شرعی را نمی دانیم چون به علم و حکمت و عدالت قانونگذار(خداوند)ایمان داریم این تعبد عین عقلانیت است و گزاره ای عقلانی است؟ اگر چنین است که نقض و نقدی بر گفتار ما محسوب نمی شود.

گفتار چهارم: نقد اندیشه اکتفا به قرآن و شعار مزخرف حسبنا کتاب الله

نقد این اندیشه را در اولین گفتارم با آقای فارغی آورده ام به آنجا مراجعه شود ما حصل آن بحث آن است که این اندیشه خود کش است و خود قرآن کریم با منبع قرار دادن سنت معصومین ع آن  سنت را مصدر و منبع اخذ شریعت قرار داده است.

تاریحچه این اندیشه هم به خلیفه دوم علیه اللعنه بازگشت می کند که با این اندیشه مردم را از باب ولایت دور کرد و در سه پروزه جداگانه منع تدوین سنت پیامبر و منع کتابت حدیث و منع از نقل حدیث ضربه ای به پیکره اهل تسنن وارد آورد و شیعه در پناه حجج الهیه علیهم السلام هم به سنت پیامبر و ائمه معصومین دست یازید که در فرصتی مناسب باید آن را توضیح دهم .

اما اندیشه آقای فارغی در برخود با روایات متفاوت است در یک جا چنین فرمودند که :

در جوابیه شماره دومشان فرموده اند:از همه مهمتر انگار نماز آیات در قرآن ذکر شده است و من چون پی به مصلحت آن نبرده ام آن را رد کرده ام!

در جوابیه اولشان نیز فرموده اند:این انتسابات و روایات معتبر نیستند و نگفته ام اگر معتبر باشند هم نمی پذیرم!

اما اینکه اندیشه اکتفا به قرآن را بخواهیم بر عهده آقای فارغی بگذاریم نه از کلمات ایشان بر می آید و نه هیچ شیعه ای این سخن را می گوید آنچه که ایشان با آن استدلال مغالطه ای وجوب نماز آیات را مخالف درک قطعی عقل دانسته اند و به کبرای صحیحی روی آوردند که هر آنچه مخالف درک قطعی عقل است از وحی نیست از این روی روایات وجوب نماز آیات را کنار گذارده اند لذا ما اگر ایشان به وجه مغالطه شان را دریابند تنافی با ادراک قعطی عقل کنار می رود و بعد با اسناد معتبر که ارائه خواهیم داد وجوب نماز آیات اثبات می شود امر که هیچ مجتهدی مخالف با آن نیست.

سخن آخر:

بر اساس آنچه گفته آمد  دوباره تقاضای آن دارم که بحث را متمرکز و منحصر در کاربرد عقل در رابطه با احکام شرعی کنیم و به وجه مغالطه توجه بفرمایید و از آن جواب بدهید.

می خواستم در گفتاری ویژه اسناد روایی وجوب نماز آیات را مورد واکاوی قرار دهم اما تا مشکل استدلال عقلی آقای فارغی حل نشود بحث روایی فایده ای نخواهد داشت .

والسلام علیکم و رحمة الله وبرکاته

سید مرتضی حسینی کمال آبادی

18/آذر/1391

نقدی روش شناختی شماره چهارم

دوست عزیز وجه مغالطه را من در تمام نوشته های قبل و در همین نوشته گفته ام  به خاطر اینکه حقا شما را دوست دارم  وجه مغالطه را به طور متمرکز تقریر می کنم :

بین آنجا که عقل مصلحت حکمی را ادراک نمی کند یعنی در حیطه علم خود نمی داند به زبان ساده تر قلم خورد را زمین گذارده با آنجا که حکم به قبح و ظلم و .....و اقسام محال ها می کند تنافی و فرقی روشن است.

فرق روشن آن بین آنجا است که عقل توان ورود ندارد و بین آنجا که ورود پیدا می کند و وجه قبح و امثال آن را بیان می کند.

در واقع قسم اول امر عدمی (عدم ادراک) و قسم دوم امری وجودی (ادراک محال و..)است.

عقل در نسبت به هر حکمی از قوانین شرعی که از قسم اول است(عدم ادراک ملاک قانون شرعی) تعبد به قانون شرعی دارد.

عقل نسبت به هر حکمی که از قسم دوم است (ادراک قبح و ظلم و تناقض و...) کاشف از الهی نبودن آن حکم است.

شیوه استدلال شما از قسم اول است کبرای استدلال شما از قسم دوم  یعنی به عبارتی روشن در 5شماره از هشت شماره استدلال مقدمه ای اینجنیننی سامان دهی کردید که در استدلال اینچنین می شود:

مقدمه اول: ملاک وجوب نماز آیات را عقل نمی داند(هر آنچه به عنوان ملاک مطرح می شود را ملاک نمیداند و هرچه سعی می کند ملاکی نمی یابد)

مقدمه دوم:هرچه با حکم قطعی عقل در تعارض باشد از شرع نیست .

نتیجه:وجوب نماز آیات از شرع نیست.

وجه مغالطه آن است که حد وسط در مقدمه اول«عقل نمی داند» با حد وسط در مقدمه دوم(عقل تعارض میداند) یکی نیست.

دوست من مسئله گفتگوی ما «استدلال شما بر رد وجوب نماز آیات است » شما این بحث را حل کنید و انقدر دنباله فرع جدید نروید ما در این فضای ضیق یک مسئله را بتوانیم حل کنیم بهتر از آن است که ده مسئله طرح کنیم و به هیچ یک نرسیم تازه من برای حل آن یک مسئله هم خواستم به صورت تلفنی برای شما وقت بگذارم که عذر آوردید ولی بدانید که مباحثات متمرکز روی یک مسئله انسان را بهتر به  نتیجه می رساندلذا از استدلال در کاربرد عقل در ملاک وجوب نماز آیات صحبت کنیم. لذا به بررسی و گفتار جدید پیرامون نماز قضا هم نمی پردازم .

                             بس که فزودی بر او بر گ و ساز گر تو بیبینی نشناسیش باز

نقدی روش شناختی ش سوم مغالطه ای بزرگ

دوست گرامی ما زحمت کشیدن و گفتاری دوباره را رقم زدند .

کوتاه و متمرکز سخن می گویم:

1-      ایشان نیافتن عقل،ملاک حکم وجوب نماز آیات را؛دلیل بر تنافی این وجوب نماز آیات با عقل قطعی دانسته است و این مغالطه ای بزرگ است که ایشان باید بیشتر در آن دقت کند.

 بین آنجا که عقل می گوید: در میان این احتمالاتی که می دهم ،ملاک حکم وجوب نماز آیات نیست ،با آنجا که می گوید :این لازمه چعل این حکم تناقض ،اجتماع نقیضین، اجتماع ضدین، و ظلم و....است فرقی روشن است و این رو باهم جا زدن مغاطه است.

3-      دوست گرامی من واقعیت را عرض می کنم خدایی ناکرده قصد تنقیص شما را ندارم ولی شما اساسا بی خبر از مبادی اجتهاد شیعه هستید نه کم خبر.

از این روی سخنانی می فرمایید که هیچ فردِ آشنای با مبادی اعتقادی شریعت و سیستم اجتهاد شیعه نمی زند و صد البته بنده حاضرم که برای شما وقت بگذارم تا کمی با این سیستم آشنا شوید و  از ادله آن باخبر وگرنه با این وضعیت خود را سخره خاص و عام خواهید کرد.

بنده از شما خواهش می کنم تفکر نوشته  خود را متمرکز بفرمایید بروی کاربرد صحیح و ناصحیح عقل، در برخورد با قوانین شرعی – آن کبرای کلی که هر آنچه که با عقل قطعی در تنافی باشد از شرع نیست مورد قبول است اما شما در خصوص صغری( مقدمه اول) یعنی نماز آیات دچار مغالطه شده اید و بعد از این رهگذر به مشکلات عدیده دیگری مبتلی گردیده اید.

از موضوع گفتگو هم خارج شده اید و بحثی را که ما درصدصد تنقیح آن از حواشی غیر مربوط به این بحث بودیم را مبتلی به حواشی بی ربط بسیار نموید که هیچ کدام صحیح نیست .فعلا بحث را متمرکز بفرمایید تا به نتیجه برسیم  اگر دنبال حق و حقیقت هستیم.

سید مرتضی حسینی کمال آبادی

17/9/91