روز برفی
    روزی از روز های زمستان که برفِ سنگین و سهمگین تماشایی آن،کوی و برزن را هموار کرده بود که گویی شاعر در وصف بارین آن برف گفته:
در لحاف فلک افتاده شکاف               پنبه می بارد از این کهنه لحاف
برای حضور در مجلس درس استاد شعرانی،دو دل بودم،هم به لحاظ مراعات حال استاد و منزل آن جناب،و هم به لحاظ کسوت و وضع طلبگی خودم که کوس عاشقان کوی تو،الفقر فخری می زدم بالاخره روی شوق فطری و ذوق جبلی به راه افتادم و برهه ای از زمان بر در سرایش مکث کردم و با انفعال حلقه بر در زدم.
   چون به حضورش مشرف شدم عذر خواهی کردم که در چنین سرمای سوزان مزاحم شدم. فرمودند:از مدرسه تا بدینجا آمده ای، آیا گدایان روز های پیش که در کنار خیابان ها و کوچه ها می نشستند و گدایی می کردند،امروز را تعطیل کردند؟عرض کردم:بازار کسب و کارآنان در چنین روزهای سرد گرم است. فرمود:گداها دست از کارشان نکشیدند،ما چراکنیم و گدایی نکنیم.