صبحانه وشام نخوردن
و در مورد حالات خود محضر انور معلم عصر علامه میرزا ابوالحسن شعرانی قدس سره القدوسی چنین می فرمایند:
     چه بسیار که نماز صبح را در مدرسه مروی می خواندم و بین الطلوعین ایشان در منزلشان کفایه درس می دادند.کفایه که تمام می شد بعضیها می رفتندو بعضیها برای درس مکاسب می نشستند.ایشان یک نفسی تازه می کرد،و در اتاق دیگر قلیانی می کشیدو سپس می آمدند برای درس مکاسب .
پس از درس مکاسبیها می رفتند و بعضیها می نشستند،که بنده هم باز از نشستگان بودم اسفار یا شفا یا اشارات می فرمود این درس ها که تمام می شد،آقایان می رفتند و بنده می نشستم.
  به تعبیر ایشان که می فرمود:حالا نوبت این کفریات شده،ریاضیات و هیأت و اینها را به مطایبه می گفت کفریات.
   چه بسا روزها که ما بین الطلوعین می آمدیم برای درس کفایه و سر درس آخری مثلا مجسطی یا زیج بهادری،اذان ظهر می گفتندو ایشان صبح تا ظهر تدریس کرده بود.                                                                                                                                                                   
غرض از نقل این برنامه درسی آن بود که ایشان در حدود سیزده سال که از صبح تا ظهر محضر علامه شعرانی قدس سره  بودند و بعد از درس هم همراه ایشان تا مسجد می رفتندو نماز اقامه می کردند و دوباره تا دمِ در خانه با ایشان می آمدند اما در طول این مدت برای اینکه مبادا از صبح تا ظهر،نیازی به رفع حاجت پیدا کنندو مبادا ناچار شوند-مثلا-به استاد بگویند:"دستشویی منزل شما کجاست؟"فرمودند: در این سیزده سال نه شب شام خوردم و نه صبح صبحانه.