نامه‏ها برنامه‏ ها       107     اما نامه دوم: ..... ص : 94

وقتى در طهران به بنده فرمودند: حاضرید به عیادت آقاى آملى برویم (در این وقت مرحوم آیة اللّه حاج شیخ‏ محمّد تقى‏ آملى قدّس سرّه الشریف سخت بیمار بودند و

به کسالت قلبى دچار بودند که از حرکت کردن و برخاستن و نشستن ممنوع بودند) گفتم از جان و دل افتخار دارم که در خدمت شما باشم. در موعد معین و ساعت مقرر به حضورش تشرّف حاصل کردم با هم به عیادت مرحوم آیة اللّه آملى رفتیم این بنده سبقت گرفت و در زد کسى گفت کیه؟ بنده به عادت زبان رائج گفتم آقا تشریف ندارند. مرحوم آقاى قمشه‏اى فرمودند چرا جانب نفى را گرفته‏اى؟ و چون به حضور مرحوم آقاى آملى نشستیم، مرحوم آقاى قمشه‏اى از تعلیقات و حواشى آقاى آملى بر حکمت منظومه حکیم متألّه سبزوارى و از آثار علمى و قلمى او تحسین و تقدیر کرد. این بنده خام رو به آقاى آملى کرد و گفت:

خداوند وجود شما را به سلامت بدارد. در جوابم فرمود: خداوند متعال وجود مرا به سلامت بدارد، وجود آقاى قمشه‏اى را به سلامت بدارد، وجود شما را به سلامت بدارد و همه علماى شیعه و همه شیعیان و همه مسلمانان را به سلامت بدارد و رحمت او شامل حال همه‏وهمه شود که شیخ الرئیس چه خوش فرمود: استوسع رحمة اللّه.

این فرمایش آقاى آملى چه‏ قدر برایم ارزش داشت و تا چه‏قدر ادبم کرد. چون برخاستیم و از خانه بدر آمدیم خواستم به همان سمتى که آمدیم برویم مرحوم آقاى قمشه ‏اى به مطایبت فرمودند از سمت دیگر برویم تا تکرار در تجلّى نشود.