نسبت بین محبت و ابراز زبانی آن

انسان‌ها در ابراز و  عدم ابراز محبت  متفاوتند .

گاه می‌شود که این تفاوت‌ها ریشه د مزاج بدن دارد و گاه ریشه در اندیشه ها .

 به عنوان مثال کسی که اظهار محبت را کسر  شأن خود می‌دانند به کتمان آن می‌کوشند.

و برخی  در اثر خجالت کشیدن، ابراز محبت نمی کنند.

و برخی اظهار محبت را علت پر رویی و متوقع شدن طرف مقابل می‌دانند .

برخی نیز با زدن برچسب لوس بازی در ابراز محبت زبانی آن را ترک می‌گویند.

برخی غلطاندن محبت بر زبان را کاستن از ارزش طلای ناب محبت می‌دانند لذا راه‌های غیر زبانی را ترجیح می‌دهند .

این گروه آخر را از دیالوگ سریال مادرانه گرفتم آنجا که پدر از دخترش چنین انتظار دارد که از تلاش‌های بی‌وقفه ای که صورت می‌داده باید میزان محبت خود و فرزندانش دریافت می‌شد و به زبان آوردن آن محبت پس عیار انداختن آن است!!

پدر هنوز نسبت به ضرورت  ابراز محبت زبانی هشیار نشده است .....

این در حالی است که تاثیر ابراز محبت به زبان بسیار شدید و ضروی است.

در ایام نوجوانی روایتی شنیدم که مردی خدمت یکی از امامان معصوم علیهم السلام عرض کرد که من فلانی را بسیار دوست دارم و حضرت ع همانجا او را امر کرد که برود و با او در میان بگذارد.

لبریز محبت از قلب به زبان و چشم هاست،امیرالمومنین علیه السلام می فرماید:دوستی را زبان اظهار می کند و عشق و محبت از چشم ها پیداست.(غررالحکم،3471)

ابراز محبت زبانی است که نوازش و بوسه و هدیه دادن را به دنبال دارد،در واقع مبدأ جوشش محبت از قلب،زبان است.

همسرانی که ترک این مهم کردند در وادی طلاق تازیدند و والدینی که از این ابراز دریغ کردند،بچه هایشان را در دام محبت غریبه ها یافتند.

از هم اکنون باید ابراز محبت را وظیفه بدانیم نه وقتی کار به جاهای باریک می رسد و به دوستی ها به دیده تردید نگریسته می شود تازه بخواهیم ابراز دوستی کنیم،در آن وقت متهم به هوش دارو بعد از مرگ سهراب آوردن میشویم.

چشمه دانش

سحرگاه 16شهرالله المبارک-قم المقدسه