در این ایام ماه مبارک گذشته بود که در محضر تنی چند از طلاب حوزه علمیه تهران بودم
در مشاوره ها و گفتگوهای متعددی که با آن دوستانی داشتم، بسیاری‌از آن‌ها را یتیمی یافتم؛یتیمانی که فرزند بزرگ خانواده هستند.
یکی از آن‌ها می‌گفت: 7 ماه است که پدرم به رحمت خدا رفته و مادرم با مسافر کشی منزل را اداره می‌کند.
گفتم :مسافر کشید با عنوان تاکسی بانوان دیگه؟
بغض فرو خورد و گفت:خیر بسان مردان مسافر کش ....
مادران این طلاب مرا یاد مادران شهیدان انداخت براستی که مجاهدتی بزرگ کردند و راضی شدند فرزندان بزرگ شد طرح تحصیلات درازمدت حوزوی وارد شوند و تحمل سختی چند روزه دنیا را برخورد روا داشتند ،براستی که خداوند نعمت تفقه در دین در دور آخر زمان را نصیب جوانانی ناب دست پرورده مادرانی ناب نموده است طوبی لهم و حسن مآب.
