بسم الله الرحمن الرحیم
خدمت همه دانشیان گرامی عرض ادب و احترام دارم

در این ایام شاهد انتشار نوشته مرحوم ایرج افشار در موضوع گنجینه پژوهشی ایرانشناسی بودیم،آنقدر منفعلم که نمی توانم حال خود را پنهان کنم و از طرفی توان گفتن ندارم .
این وصیت نامه سرشار از مضامینی درس آموز برای همه دانش پژوهان است و از این جهت خود متنی است که باید مورد مداقّه علمی قرار گیرد. در حرف حرف آن عطش بیقرار دانش، بیداد می کند به گونه ای که هر کم پیاله از این باده را نیز به سماع در می آورد.
عبارت « کوششم بر آن بوده است از هر گوش? جهان که ممکن شود چیزی به چنگ بیاورم» درس آموز غیرت حفظ از تراث بزرگان است ، درسی که بسیاری از فرزندان ناخلف از پیش نگرفتند و در آینده نیز نخواهند گرفت و مواریث علمی را به نااهلان سپردند و سپرند، هرچند در این میان خلف صالح نیز کم نیست.
از جهت نظم در کار و ساختار نگهداری، خود الگویی برای سازمان بخشی به گنجینه های شخصی و پنجره ای خوش منظر جهت کارهای ضروری است که مغفول می ماند.
هنگامی که از أمانات سخن می گوید ، مراتب اطاعت از إِنَّ اللّهَ یَأْمُرُکُمْ أَن تُؤدُّواْ الأَمَانَاتِ إِلَى أَهْلِهَا است.
توجه شایان به مراتب شوق و ذوق فرزندان و هدیه به آنان پرده از مهرورزی پدرانه بر می گیرد و در عین حال با درایتی خوش از چند پاره شدن گنجینه محافظت می کند تا تدبیر به یک ناقه نشاند دو محمل.
آنجا که به آزادگی استفاده برای همه محققان پژوهشهای ایرانی یعنی ایران‌شناسان از هر قوم و ملیتی حکم می کند، میزان آزادگی خود را ز هر چه رنگ تعلق پذیرد، اعلام می دارد و ما را غلام همت خود، هر چند رشته تحصیلی خود را عاشقانه خادمم اما به دانشیان ایرانی از هر قوم و ملتی رشک بردم.  

دقت موشکافانه او بر بقای گنجینه، موضوع پاداشی است که نور خدا در زمین و آسمان و پیمبر او حکم آن را چنین بیان فرموده است: من مات و میراثه الدفاتر و المحابر وجب له الجنة هر آنکس بمیرد و میراث او دفاتر و دوات باشد بهشت برای وی شایسته و بایسته است .
و من سن سنة حسنه فله اجر من عمل بها نیز مهر تاییدی جاودانه بر کار سامی اوست. 

والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته
حسینی کمال آبادی

14/5/1393ش