نقاش ازل
در خواب می دیدم که نقاش ازل می کشد دایره ، دایره هایی عجب.
گفتمش:  حکمتِ این نقش های دوّار چیست؟
گفت : وسعت عشق میان خلق، طرّاحی می کنم.
گفتمش : وسعت حُبِّ پدر و مادرم را به من، میزنی طرحی ای بوالعجب؟
برکشید دایره ای که چشم من از مرکزش تا به گردِ آن یارا نبود.
شکری کردم و اشکی فشاندم.
خواهشی دیگر به ذهن من در پرواز بود.
گفتمش: ای طراح چیره دست، عشق شوهر، عشق شویم را به من، می نمایی خواهشا.
برکشید دایره ای که قطره ان بیشتر از متری نبود!
براشفته گفتم : ای دانای، راز حکمت این قِلّت عشق را بگو؟
گفت: قطر عشق مردان به حیای زنان وابسته است،
تو که زلف خود دادی به دستان بهار، بر ربودی عشق را از نگاه شوی خود.
تا که پوشیدی لباس تنگ در انظار عموم، تنگ تر کردی مجال عشق او بر جان خود.
کارزار کار تو در کار توست، رو که عفت راهکار درد بی درمان توست.
سید مرتضی حسینی کمال آبادی
5/6/94